Przyjdzie przywyknąć!

Gdy zrywamy z kalendarza ostatnią kartkę – tę z datą 31 grudnia, to wśród wystrzałów korków od szampana czy huku fajerwerków, w dźwiękach muzyki sylwestrowych balów czy skromniejszych prywatek, przeplata się jak nić świadomość, poczucie, a bywa często, że i pragnienie zmiany.

***
Zapach dochodzący z kuchni budynku socjoterapii kusi, choć to już pora wieczorowa, a ja, jak wszyscy, jestem już po tradycyjnej, corocznej, ośrodkowej wigilijnej kolacji.

Ale jajecznica z ryżem i licznymi przyprawami – to dla Polaka dość odważne połączenie, a jak na wieczór po wspomnianej kolacji – interesujące.

Przy płycie kuchennej znany już Państwu,* brazylijski mistrz capoeira Bailarino, przyrządza sobie i swojemu koledze – Chocolate, brazylijskie jedzenie, choć jest to też potrawa chętnie spożywana przez uprawiających sporty siłowe i sporty walki, ze względu na zbilansowane połączenie białka, tłuszczów i węglowodanów.

No tak to jest: nasze tradycyjne, polskie potrawy wigilijne Brazylijczycy taktownie zjedli z nami, ale najwyraźniej, mając za sobą wieczorny trening uznali, że trzeba się trzymać ulubionej i sprawdzonej diety.

Ich obecność w Różanymstoku to jedna ze zmian, które w ciągu ostatnich miesięcy u nas zaszły, bo oznacza ona, że kadra nauczycielska wzbogaciła się o dwóch profesjonalnych zawodników, którzy tak się na ostatniej edycji Festiwalu spodobali (i najwyraźniej tak im się w Różanymstoku spodobało), że teraz uczą chłopaków chyba jedynego w Polsce takiego „przedmiotu”.

Owszem, jak to w takich razach bywa, słomiany zapał wyeliminował tych chłopców, którzy myśleli, że po kilku treningach nabędą umiejętności, pozwalających im na zostanie przysłowiowymi „bossami na swojej ulicy”, ale ci, którzy pozostali w grupie, mozolnie ćwiczą podstawowe ruchy, by składać je w najprostsze układy, a że do Festiwalu jest pół roku, istnieje szansa, że będą mogli pokazać się Publiczności.

Innych zmian w Różanymstoku w ciągu byłego już roku 2014 było też trochę - na przykład nie ma już między nami kilku bohaterów ubiegłorocznych notek:

dwa filary zespołu żonglerów skończyły gimnazjum i wróciły do swoich rodzin, bogatsze nie tylko o świadectwa ukończenia szkoły, czy umiejętność nieomal profesjonalnego żonglowania ogniem, ale przede wszystkim wyposażone w zestaw, nazwijmy to praktycznie - narzędzi, potrzebnych do funkcjonowania w tzw. normalnym społeczeństwie.

Odszedł i bohater tekstu o ADHD** i ten, który do żonglerskiego mistrzostwa doszedł pracą, którą ks. Piotr określił słowem „katorżnicza”.***

Pani Ania, nauczycielka ucząca naszych chłopaków sztuki cyrkowej wprawdzie twierdzi, że wśród chłopców, którzy do Różanegostoku przybyli są też cyrkowe talenty, wymagające tylko oszlifowania, ale to już będą inne talenty.

Zmieniło się też życie znanej już Państwu przybłąkanej suczki – kundelka, opisan ej tu:****

Już ma imię (Dżulia) i chłopaka (strażnika stajni Dżekiego), z którym ma szczeniaczka (nazywa się Hulk) i ma też w stajni, w słomie swoje cieplutkie legowisko!

Coś się też w porównaniu do ubiegłego roku nie zmieniło: pogoda.

Wigilia (podobnie jak i Nowy Rok) w bezśnieżnym Różanymstoku to jest jednak rzadkość: zielona łąka, pasące się na niej konie, jesienne kurtki chłopców i pracowników, ciepło w pomieszczeniach bez konieczności odkręcania kaloryferów na maksa – w sumie same korzyści, tylko jakoś dziwnie tak...

Na szczęście spojrzenie na zabytkowe mury przez wybarwione przepięknie owoce kaliny i rokitnika, rekompensuje brak charakterystycznych śnieżnych czap, nawisów i zasp.