Salto emotionale!

Na międzyplacówkową giełdę talentów przyjechała z Białegostoku grupa taneczna, składająca się z 4 dziewcząt w wieku ok. 15, może 16 lat.

Ich taniec nazwałbym czymś bliskim pokazom cheerleaderek na meczach koszykówki czy siatkówki:
duża intensywność, ekspresja ruchowa, rytm, zgranie pomiędzy członkiniami zespołu.

Rzecz jasna, dziewczyny są ładne, bardzo zgrabne, ubrane w efektowne kostiumy, poruszają się z typowym dla wieku wdziękiem.

Właśnie skończyły swój taniec budząc zainteresowanie (eufemizm) chłopięcej w większości publiczności i wróciły na salę z przerwy obiadowej, która jeszcze trwa.
Po przerwie ma nastąpić pokaz capoeiry, przygotowany przez naszych brazylijskich instruktorów* (poznaliście ich Państwo w czerwcu), którego częścią jest długa sekwencja salt wszelakich, wykonanych przez naszych chłopaków na rozbiegu wytyczonym wzdłuż sali teatralnej, pomiędzy dwoma ciągami zapełnionych Publicznością krzeseł.

Odskocznia jest ułożona akurat na wysokości pierwszego rzędu, w którym siedzą dziewczęta, mające doskonały widok na wyłożony materacami gimnastycznymi zeskok, na którym będą lądować nasi akrobaci.

Przerwa obiadowa trwa, do występu jest jeszcze paręnaście minut i nagle nasi chłopcy zaczynają zupełnie nieplanowany trening, a właściwie pokaz.
Wykonują te swoje salta jeden za drugim, kończąc bardzo efektowną sekwencją skoków ponad siedmioma ustawionymi w przyklęku jeden za drugim kolegami, by powtórzyć wszystko od początku.

Dziewczęta w ogóle nie zwracają na te akrobacje uwagi, nawet nie patrzą w stronę chłopców, rozmawiają ze sobą, poprawiają sobie patrząc w lusterka urodę – no naprawdę zero zainteresowania.

Chłopcy ponawiają układ salt, a na moją delikatną uwagę, że się przecież przed występem zmęczą, odpowiadają, że wcale nie, że to dla nich drobiazg i oni mogliby tak skakać tak długo, że ho ho!
Hm – nie wątpię, ale chłopcy zaczynają już szarżować, wykonując ewolucje, przy których troszkę się niepokoję, ale dziewczyny nie zwracają na ich wyczyny uwagi w sposób wręcz ostentacyjny.

W końcu Baillarino (jeden z Brazylijczyków), kładzie odskocznię do góry nogami, przerywając ten popis.

Odchodzi na chwilę i odskocznia znów jest ułożona prawidłowo, a chłopcy znowu skaczą, pięknie bardzo i oczywiście nie wzbudzając nawet najmniejszego zainteresowania obiektów swoich awansów.

Czyli wszystko układa się normalnie – skoro dziewczyny naszych chłopaków nawet nie dostrzegają, to znaczy, że chłopcy musieli wywołać u nich prawdziwe (i zasłużone) zainteresowanie.

Na szczęście przerwa obiadowa się kończy i chłopcy nie zdążywszy się porozbijać mogą wreszcie się popisać w sposób oficjalny.
Oczywiście ściągają koszule, prezentując swoje klaty (siłownię w ośrodku mamy...)

Zaczynają swój pokaz, salta strzelają w górę prawie jak z katapulty!

A dziewczyny?
No przecie napisałem, że są chłopcami zainteresowane ogromnie:
cały pokaz filmują swoimi telefonami komórkowymi (no proszę - te telefony nie są takie złe).

Dużo ostatnio słyszymy o niepokojących projektach, pomysłach na zakłócenie normalności, odwrócenie naturalnych, odwiecznych ról.

Dlatego bardzo się cieszę, że mogłem uchwycić okiem i przenieść na klawiaturę komputera tę sytuację, która jest dowodem na to, że świat realny różni się od tego, widzianego oczami ludzi polityki i mediów.

A, i jeszcze jedno: te dziewczęta przyjechały do nas z białostockiego Domu Dziecka.