Żyjemy w czasach, gdy możemy być świadkami zjawiska wydawałoby się już bezpowrotnie minionego:
gdy w dowolnym zakątku globu komunikat, że „białe jest czarne, a czarne jest białe” podawany jest już nie tylko bez mrugnięcia powieką, ale i bez drgnienia ekranu czy monitora.
Dotyczy to wszelkich dziedzin życia, to i nic dziwnego, że jedno z kluczowych (i pozytywnych, żeby nie powiedzieć – mądrych i pięknych) pojęć Soboru Watykańskiego II, Kościół otwarty, też jest przedmiotem takiego majstrowania.
Warszawska stara Praga, to jedno z tych niewielu miejsc, gdzie Warszawa przestaje być nie wiadomo czym, a staje się znów Warszawą.
Warszawą w jej wydaniu programowo wręcz zaniedbanym, zwyczajnie biednym, ale - jak to się kiedyś mówiło, charakternym.
I nagle, wśród godnie znoszących swoją degradację przedwojennych kamienic, przemieszanych z utkniętymi tu i ówdzie nowoczesnymi „plombami”, pojawia się przepiękna (a nawet dla tych, którzy mają inne gusta – imponująca) bazylika.
Taka prawdziwa – z tym nieuchwytnym, ale jednak doskonale wyczuwalnym nastrojem, niepodrabialnym nawet dla najlepszych, współczesnych architektów, którzy przecież w stosunku do architektów epok minionych, dysponują nieporównywalnymi zupełnie możliwościowi technologicznymi.
Bazylika, o której nuncjusz, a późniejszy papież Pius XI powiedział: "najpiękniejszy kościół w Polsce" i niech się nikt nie poczuje dotknięty (nawet, jeśli jest z prześlicznego Krakowa :-)
Ta bazylika, zgodnie życzeniem fundatorki była i jest też centrum wychowawczym dla dzieci i młodzieży, którym kierują – a jakże - salezjanie.
Bo stara Praga, to ciągle jednak często dzieci z rodzin tzw. trudnych czy zwyczajnie biednych, dla których takie miejsce, to coś ważnego i wyjątkowego.
Znana już naszym stałym Czytelnikom, różanostocka Karawana bez Granic*, zawitała w tym roku i do Warszawy, do Bazyliki Najświętszego Serca Jezusowego.
Bo dla nas nie ma różnicy pomiędzy Publicznością maleńkich, podlaskich wsi i miasteczek, czy stolicy:
wszystkich naszych Widzów nasi artyści traktują z taką samą atencją i dla wszystkich, jak to się mówi, dają z siebie wszystko.
A w tym roku karawana dala 35 koncertów, ktore obejrzało 6000 Widzów!
Scena na której odbywały się pokazy beatboxu, tańca z wachlarzami, gry na afrykańskim bębnie, żonglerki piłką czy pantomimy (niech mi ktoś powie, że to jest przykład na kościół zamknięty :-)) została przygotowana starannie ale, jak to się w życiu zdarza, nikt chyba nie przewidział, że akurat pokaz capoeiry w wykonaniu naszych Brazylijczyków, Joao i Fernando, może być aż tak dynamiczny i w pewnym momencie podłoga zacznie się... rozsuwać.
Chwila konsternacji i Brazylijczycy schodzą ze sceny, proszą bardzo, bardzo liczną Publiczność o rozstąpienie się, po czym kontynuują swój pokaz w... nawie głównej.
Fruwające w powietrzu brązowe torsy i białe spodnie, pokazowa walka, seria salt wzdłuż nawy, gdzie zwykle powolnie i w skupieniu podchodzą do komunii wierni.
Na pokazie była ważna osoba z Italii (kardynał...) i jak to w takich razach bywa (w końcu mowa o wielkiej, międzynarodowej korporacji, w najlepszym tego słowa znaczeniu), sporo oczu skierowało się na nią z lekkim takim niepokojem, badając reakcję na tę spontaniczną, dynamiczną, a – co tam: po prostu najprawdziwiej brazylijską improwizację.
Żeby nie trzymać Czytelników w niepewności:
Ważna osoba się na to wszystko uśmiechnęła i szczerze a głośno biła brawo.
Podobnie jak praska Publiczność.
Puenta?
Ależ proszę bardzo:
właśnie byliście, Drodzy Czytelnicy, przez chwilę w najprawdziwszym Kościele otwartym.
W wersji różanostockiej. No dobrze... prasko-róźanstockiej. :-)
--------
* http://rozanystok.salon24.pl/597034,karawana-pana-arka
