Starodawny (można takiego słowa użyć) i mający swoje dni wielkiego znaczenia w historii nie tylko Mazowsza, ale i Polski Czerwińsk, jest znany wcale nie wyłącznie z unikalnego zespołu klasztornego, w którym kolejny raz byłem na rekolekcjach wielkopostnych organizowanych dla naszych różanostockich podopiecznych.
Jednym z innych powodów tej czerwińskiej sławy są śliczne, stare, położone na uliczkach biegnących wzdłuż brzegu Wisły drewniane domki, służące nie tak dawno filmowcom za gotową scenografię dla kręconych przez nich licznych obrazów.
W miasteczku (a precyzyjnie rzecz ujmując „byłym mieście”, bo formalnie Czerwińsk praw miejskich już nie ma) można nawet spotkać się z określeniem „filmowa uliczka”:
urocze, zgrabne, przytulne, parterowe domki, jakby przeniesione prosto z początków 20, a może i końca 19 wieku prawie nie potrzebują liftingu, by zagrać w serialu czy filmie pełnometrażowym.
Te domki wielokroć stawiały czoła wiślanym powodziom, który nawiedzały Czerwińsk nierzadko, czy to z powodu wiosennego spływu piętrzącej się kry (widziałem kilka lat temu wielkie zwały lodu na brzegu, a kilka metrów od nich zieloną, świeżą już trawę), czy też deszczowego lata, ale zawsze podnosiły się z upadku.
Po dwóch latach przerwy tym łatwiej mi było zauważyć, że część (znaczna) z tych domeczków umiera:
zabite drzwi, zwisające smętnie z umieszczonych na dachach sztyc odłączone kable elektryczne, kruszące się kominy, urwane rynny, zapadnięte dachy, brak w oknach kwiatów – słowem, brak oznak życia.
Na frontowych ścianach widoczne jeszcze tabliczki z nazwiskami właścicieli, jako ślady niedawnej obecności ludzi, którzy nigdy się tu już nie pojawią.
Co się stało? Co jest powodem opuszczenia i zaniedbania?
Śmierć? Wyjazd? Brak następców?
Nie wiem, ale gołym okiem widać, że od dawna nikt tam nie sprząta, nie czyści, nie naprawia, słowem – nie dba.
Przykry widok. I tak zwyczajnie, po ludzku – smutny,
Wiosenne słońce jeszcze tylko podkreśla jednoznaczną, przygnębiająca wymowę opuszczonych domostw.
A jeszcze niedawno tętniło w nich życie.
---------
Święty Jan Bosko, pracując z tzw. trudną młodzieżą we włoskim Turynie miał zwyczaj uczyć swoich podopiecznych utrzymania porządku:
takiego niby zwyczajnego, ale i niezwyczajnego.
Uczył ich, by pamiętali choć raz w tygodniu posprzątać swój pokój, uprać swoje rzeczy i... napisać list do do swoich bliskich.
Słowem – uporządkować swoje doczesne sprawy, nie zapominając jednocześnie o tych duchowych.
Nie było to takie irracjonalne, a wręcz miało podtekst głębszy:
bo w pierwszej połowie 19 we Włoszech (jak i w pozostałej części Europy) umierało bardzo wiele dzieci. Tylko część osiągała dorosłość, stąd i będące tego rezultatem swego rodzaju oswojenie się ze śmiercią.
Czas przed wielkanocny to taka szansa (nikt z nas nie wie, czy nie ostatnia) posprzątania, wyczyszczenia, zreperowania, albo i generalnego wyremontowania swojego życia. Takiego tchnięcia weń ducha.
Wierzący w Boga używają określenia „oczyścić duszę”, co wiążę się z przystąpieniem do spowiedzi i komunii, a często z uczestnictwem w trochę dziś zaniedbywanych rekolekcjach.
Dlatego warto, żeby to nasze życie, dopóki trwa, było zadbane, a jeśli się kiedyś skończy, to abyśmy byli na ten koniec przygotowani, z przekazaniem dobrego przykładu naszym następcom włącznie.
Jak z kluczami do domu.
#Czerwińsk #resocjalizacja #Różanystok #salezjanie #św. Jan Bosko #trudna młodzież #Wielkanoc#film
